W maju 1914 roku Dmowski przepowiadał w Paryżu rychły wybuch wojny, która niedługo później zastała go w Niemczech, znajdujących się na trasie jego powrotu ze Szwajcarii i Francji. Od wybuchu wojny działał na rzecz klęski Niemiec, tworząc w Warszawie Komitet Narodowy Polski. Po zajęciu Warszawy przez Niemców wyjechał do Petersburga, skąd w 1915 udał się przez Finlandię i Szwecję na Zachód w celu rozpoczęcia akcji na rzecz Polski w stolicach państw Ententy – odbył m.in. podróże do Londynu, Paryża, Rzymu i Lozanny. W lutym 1916 roku zna ręce rosyjskiego ambasadora w Paryżu memoriał, w którym wysunął polską niepodległość jako plan polityczny i wskazał, że także dla dobra własnego Rosja powinna ogłosić niepodległość Polski, co nie zostało dobrze przyjęte przez stronę rosyjską. Podobna sytuacja miała miejsce w kontaktach z Watykanem – sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej, kardynał Pietro Gasparri w rozmowie z Dmowskim oświadczył „Polska niepodległa? Ależ to marzenie, to cel nieziszczalny. Wasza przyszłość jest z Austrią.” Dmowski zdecydował się więc na to, by o sprawę polską walczyć z Londynu. Było to o tyle trudne, ponieważ zderzył się z brakiem zaufania i zainteresowania ze strony Anglików, a nawet usiłowaniem zdyskredytowania go przez rodaków. Mimo tego z entuzjazmem przekonywał, że odbudowanie Polski będzie aktem sprawiedliwości. Po serii wykładów, 11 sierpnia 1916 roku otrzymał doktorat honoris causa na Uniwersytecie w Cambridge. W 1917 roku został jednogłośnie wybrany prezesem utworzonego przez siebie w Lozannie Polskiego Komitetu Narodowego, który został uznany przez Zachód za oficjalne przedstawicielstwo narodu polskiego. Przeniósł się więc do Francji, a na swoim miejscu w Londynie zostawił Władysława Sobańskiego. Czołowym postaciom zachodniej polityki rozesłał memoriał pt. „Problems of Central and Eastern Europe”, w którym zarysował wizję terytorialną przyszłej Polski, a także uzasadniał konieczność rozbicia Austro-Węgier. Amerykański prezydent Wilson pod wpływem Ignacego Paderewskiego umieścił w swoim programie główny cel Dmowskiego, a więc niepodległą, zjednoczoną Polskę z dostępem do morza. Z inicjatywy Dmowskiego we Francji została utworzona stutysięczna Błękitna Armia, która stała się podstawą odradzającego się Wojska Polskiego. 22 czerwca 1918 roku na polach Sault w Szampanii wręczył czterem pułkom sztandary ufundowane przez miasta Paryż, Nancy, Belfort i Verdun. Zacieśnił współpracę z Czechami, wspierał Rumunów kosztem Węgier, a także opracowywał kwestię litewską, którą początkowo wyobrażał sobie w postaci autonomii Kowieńszczyzny pod zwierzchnictwem Polski.